“Daar stond ze, verhalenverteller Joyce DiDonato, met een volstrekt onopgesmukt stemgeluid. Ze maakt zo’n voorstelling, ze is een verschijning, tegelijkertijd valt ze samen met het verhaal en de muziek en verdwijn je met haar in de ‘dans van liefde, vermengd met spijt’. DiDonato moet performen, dat is haar taak. Ze ís haar personage, maar haar kracht is ook dat het altijd DiDonato is, ze loopt zichzelf niet voorbij. Herkenbaarheid wekt ontroering.”

Het Parool